Dr Agnieszka Demczuk
- Głodówki zaliczamy do inicjatyw z kręgu biernego oporu. A obok nich także inne działania polegające na zadawaniu sobie cierpienia, jak np. samookaleczanie czy samospalenie - mówi w rozmowie z Kurierem dr Agnieszka Demczuk z Zakładu Praw Człowieka Wydziału Politologii UMCS.
Kiedy po raz pierwszy zorganizowano protest głodowy?
Po ten instrument jako pierwsi sięgnęli więźniowie rosyjskich łagrów w latach 70. XIX wieku. Walczyli o polepszenie warunków obozowego życia. W carskich więzieniach w ten sposób protestowały też kobiety. Był przypadek, że kilka więźniarek zmarło. Na początku XX wieku protesty głodowe organizowały brytyjskie sufrażystki. Jednym ze słynniejszych był ten organizowany przez Marion Wallace Dunlop, rzeźbiarkę, która została zamknięta w więzieniu za namalowanie na ścianie w Izbie Gmin napisu związanego z walką o prawa wyborcze kobiet. Co ważne - została wypuszczona z więzienia w kilka dni po głodówce. To zachęciło inne sufrażystki do częstszego stosowania tej formy protestu.
Tu znajdziesz odpowiedź na pytania:
- Jak często głodówka okazywała się skuteczną metodą protestu?
- Czy protesty głodowe zawsze były sprawą polityczną?
- Czy protestujący obecnie rezydenci mogą na nie liczyć społeczne poparcie?
Jeżeli chcesz przeczytać ten artykuł, wykup dostęp.
-
Prenumerata cyfrowa
Czytaj ten i wszystkie artykuły w ramach prenumeraty już od 3,69 zł dziennie.
już od
3,69 ZŁ /dzień