Prof. Andrzej Kokowski. Zrobił sto kroków i znalazł Gotów

Malgorzata Szlachetka

Znany lubelski archeolog prof. Andrzej Kokowski obchodzi 65 urodziny i 40-lecie pracy zawodowej. Rozmawiamy z nim nie tylko o archeologii. - Gdy w 1920 r. powiat został podzielony na dwie części: jedną należącą do Polski i drugą należącą do Niemiec, to Jan, brat mojego dziadka, zadeklarował, że jest Niemcem, a dziadek Nikodem przeniósł się na polską stronę, bo czuł się Polakiem. Bracia już nigdy później nie rozmawiali, tak głęboki podział zaistniał pomiędzy nimi. Po wojnie Jan wyjechał ze swoją rodziną do Hamburga - opowiada prof. Kokowski.

Zawsze chciał pan zostać archeologiem?

Już w szkole podstawowej i trwałem w tym przekonaniu ku przerażeniu moich rodziców, którzy widzieli we mnie księdza, oficera Wojska Polskiego albo co najmniej lekarza, kogoś, kto będzie żył lepiej niż oni. No, ale ja się uparłem. Od piątej klasy chodziłem do lokalnego muzeum, gdzie była malutka wystawa archeologiczna. Kierownik muzeum podsuwał mi różne książki, pozwalał nawet odkurzać eksponaty. Zdałem na archeologię również wbrew perswazjom nauczycieli. Rodzice jeszcze w trakcie moich studiów mieli wątpliwości, czy dobrze wybrałem. To, co im opowiadałem o archeologii, było dla nich tak enigmatyczne, że bali się o moją przyszłość. Troszkę się to zmieniło, gdy zorganizowałem w rodzinnym Złotowie (woj. wielkopolskie - dop. red.), w domu kultury, międzynarodową naukową konferencję studencką. Bardzo mi zależało, by się odbyła właśnie tam.